Nowa uchwała Sądu Najwyższego w sprawach frankowych

W ostatniej uchwale z dnia 16 lutego 2021 roku, sygn. III CZP 11/20 Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że „Stronie, która w wykonaniu umowy kredytu, dotkniętej nieważnością, spłacała kredyt, przysługuje roszczenie o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego (art. 410 § 1 w związku z art. 405 k.c.) niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu.”

Istotą rozważań Sądu Najwyższego na skutek zadanych pytań prawnych było ustalenie czy przy nieważności umowy kredytowej, w ramach której bank wypłacił kredytobiorcy kredyt, który ten spłacał powstają odrębne roszczenia za nienależne świadczenia dla każdej ze stron czy tylko jedno o zwrot nadwyżki zapłaconych rat kapitałowych i rat odsetkowych z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia.

We wspomnianej uchwale Sąd Najwyższy uznał również za zasadne zastosowanie tzw. teorii dwóch kondykcji. Zgodnie z nią w przypadku wzajemnych rozliczeń stron po unieważnieniu umowy kredytu roszczenia każdej ze stron są odrębnymi roszczeniami. Innymi słowy, w przypadku unieważnienia umowy sąd nie może odliczać kwot należnych bankowi. Ten musi sam wystąpić ze swoimi roszczeniami.

Wydana uchwała stanowi kolejne, korzystne dla frankowiczów rozstrzygnięcie, które rozwiało istniejące dotychczas wątpliwości. Co więcej, dzięki takiemu zapatrywaniu Sądu Najwyższego kredytobiorcy będą mogli nie tylko pozywać banki o zwrot całości zapłaconych na rzecz banku rat i innych opłat związanych z kredytem, ale również będą mieli możliwość podnoszenia zarzutu przedawnienia w razie ewentualnych roszczeń banku przeciwko nim.