„Odfrankowanie” umowy sprzeczne z rozporządzeniem BMR według Sądu Okręgowego w Warszawie

W wyroku z dnia 20 grudnia 2019r., sygn. XXV C 1597/17 Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, że „odfrankowienie” umowy jest sprzeczne z prawem unijnym, tj. z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady  w sprawie wskaźników finansowych, tzw. BMR. Zgodnie z tym rozporządzeniem oprocentowanie kredytu w złotówkach nie może odnosić się do innej waluty. W związku z tym, Sąd  unieważnił umowę.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że umowa kredytu hipotecznego w złotych oprocentowana według wskaźnika LIBOR jest sprzeczna z rozporządzeniem w sprawie wskaźników finansowych, tzw. BMR, a w konsekwencji nieważna na mocy art. 58 § 1 k.c. Wspomniane rozporządzenie wskazuje, że wskaźnik LIBOR jest obliczany m.in. dla franka i euro, ale nie dla polskiej złotówki, dlatego brak jest podstaw do zastosowania stawki LIBOR dla kredytów wyrażonych w złotym polskim.

Ten odmienny i dość nowatorski pogląd budzi spore kontrowersje, zwłaszcza wśród prawników kredytobiorców, którzy w większości stoją na stanowisku, że Sąd dokonał błędnej wykładni rozporządzenia unijnego. Ich zdaniem rozporządzenie BMR nie stoi na przeszkodzie, by do kredytu wyrażonego w złotych polskich stosować stawkę LIBOR. Są jednak i tacy, którzy podzielają stanowisko zaprezentowane przez Sąd Okręgowy w Warszawie.

Uznanie „odfrankowienia” za  sprzeczne z przepisami prawa unijnego stanowi obecnie mniejszościowy pogląd, na dodatek rozbieżny z dotychczasowym,  jednolitym stanowiskiem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych. O tym, które stanowisko jest prawidłowe powinien rozstrzygnąć Europejski Trybunał Sprawiedliwości UE.